Cultureel Erfgoed in Drogenbos
De beboste heuvel
Drogenbos is ontstaan in de 11e eeuw als één van de feodale dorpen onder de hoede van de hoogmeierij van Sint-Genesius-Rode. Dankzij haar ligging aan de Zenne, het kanaal en de spoorweg en door de groei van Brussel, werd het dorp in de 19e en 20e eeuw sterk geïndustrialiseerd en nam het bevolkingsaantal fel toe. Zo evolueerde Drogenbos van een landelijk gebied met voornamelijk veeteelt tot een verstedelijkte gemeente. De naam van de gemeente verwijst naar de ooit volledig beboste heuvel genaamd ‘Drogen Bosch’ die uitstak boven de omringende moerassen. Door de toestroom van inwijkelingen verwierf het dorp in de 20ste eeuw het statuut van gemeente met taalfaciliteiten.
Artistieke inspiratie
Schilderkunst Met groene weilanden, de kabbelende Zenne en de ligging vlakbij Brussel was Drogenbos een mooie uitvalshoek voor kunstenaars. De meest gekende artiest is wel Felix De Boeck. Geboren in Drogenbos, was hij aan het begin van de jaren twintig één van de eerste modernistische kunstenaars in België. Aan de hoeve waar hij woonde en werkte als boer en schilder, is nu het FelixArt museum gevestigd. Het museum bevat een grote collectie kunstwerken van zowel De Boeck als zijn tijdgenoten. De collectie vormt het vetrekpunt voor steeds wisselende tentoonstellingen. Ook Louis Thevenet, Paul Craps en Marie Collart zijn enkele van de kunstenaars die in Drogenbos woonden en werkten.
Kabouters, kaaskrabbers of boerkozen
Drogenbossenaars worden ook wel eens kaaskrabbers genoemd. Door de nabijheid van Brussel ontwikkelde zich immers geleidelijk aan een bloeiende kaas- en boternijverheid binnen de gemeente. In Drogenbos, dat vele weilanden rondom de Zenne rijk was, deden heel wat boeren aan veeteelt met als gevolg dat er melk in overvloed was voor de kaasbereiding. Zowel Brusselse of harde kaas als schep- of mandjeskaas werden geproduceerd. In 1998 werd de spotnaam van de Drogenbossenaars verbronst in de vorm van een beeld dat zich momenteel op de drukke rotonde op de grote baan bevindt. Een andere bijnaam voor de inwoners, ‘Boerkozen’, verwijst dan weer naar de groententeelt die in het begin van de 20e eeuw voor vele een broodwinning werd.
De vroegste sporen van de Sint-Sebastiaansgilde gaan terug tot de 16e eeuw. De boogschuttersvereniging tracht de tradities in leven te houden. Hun vlag en breuk worden dan ook zorgvuldig bewaard. Onlangs schakelde de gilde over van een staande naar een liggende wip.
In Drogenbos woont een wel heel bijzondere reus: Paulus de Drogenboskabouter. De reus werd geboren naar aanleiding van een spel zonder grenzen onder faciliteitengemeenten in 1985. Paulus wordt beheerd door de cultuurraad maar ziet jammer genoeg nog maar zelden het daglicht.
Het geheugen van Drogenbos
Heemkring Sicca Silva zet zich in voor het erfgoed uit Drogenbos. De vereniging bezit een uitgebreid en gestructureerd archief waarin historische documenten over de gemeente bewaard worden. Onder andere doodsprentjes, foto’s en prentbriefkaarten maken deel uit van de collectie. Sicca Silva is gehuisvest in het parochielokaal, in dit lokaal zijn ook de parochieregisters en archieven van kerkfabriek ondergebracht. De heemkring bezit eveneens een kleine collectie historische objecten. Regelmatig zet de kring tentoonstellingen op of geeft ze brochures over een aspect van de geschiedenis van de gemeente uit.
De cultuurraad neemt een belangrijke culturele en sociale rol op in de gemeente door de organisatie van tal van activiteiten. In het tijdschrift ‘Kaaskrabber’ publiceert zij interessante mondelinge getuigenissen van gemeentebewoners.
Gemeentelijke erfgoedondersteuning
Door mee te stappen in het regionale erfgoedverhaal (de erfgoedconvenant) wil vzw De Rand ook de organisatie van erfgoedactiviteiten voor de inwoners van Drogenbos ondersteunen. Vzw De Rand coördineert haar werking voor Drogenbos vanuit het gemeenschapscentrum De Muse.
De gemeente Drogenbos vindt haar culturele erfgoed belangrijk en werkt dan ook samen met heemkring Sicca Silva om historische documenten te bewaren en Open Monumentendag te organiseren. De gemeente keert eveneens subsidies uit en biedt logistieke ondersteuning aan organisaties voor hun dagelijkse werking en activiteiten. De gemeente is eveneens betrokken partner in het FelixArt Museum.
Zuidwestbrabants Museum: Wil je een goed beeld krijgen van het erfgoed uit Halle, de Zennevallei en het Pajottenland, dan kan je in het Zuidwestbrabants Museum terecht. De collectie van het museum is erg verscheiden. Naast lokale Halse thema’s (Mariaverering en basiliek, carnaval, industrie, etc.), vind je er regionale tentoonstellingen over archeologie, heemkunde en ambachten. Het museum wil een betrouwbare partner zijn voor lokale erfgoedverenigingen en bezoekers. Heb je zelf een erfgoedcollectie uit Halle of de omgeving en weet je niet waar je ermee heen kunt? Neem dan zeker contact op: 
Carnaval: Carnaval in Halle leeft en heeft een grote aantrek op de wijde omgeving. Het driedaags feest wordt voorafgegaan door voorbereidingen van de wagens, de verkiezing van de prins, revues, etc. zoals dat elders bij de Vlaamse en Rijnlandse carnavals gebruikelijk is. De 
Prins, Trots van Brabant: Stoer en als quasi volledig tegenbeeld van de beschutte romantiek van het kasteel, staat buiten in weer en wind “Prins” op de markt van Sint-Kwintens, de eerste echte fokvader van de Belgische trekpaarden en symbool voor de economische welvaart van West-Brabant in de 19e eeuw. Sinds de vervaardiging door Koenraad Tinel in 1992 is het beeld nog amper weg te denken uit het straatbeeld en de hoofden van de Lennikenaren.
Van vertellen krijg je dorst en drank vormt een belangrijk element voor de identiteit van het Pajottenland en de Zennevallei. In de gemeente vind je dan ook een aantal cafés met bijzondere waarde. Zo werd volkscafé 
Het Dominicanessenklooster heeft een recentere oorsprong dan het Kartuizerklooster: In augustus 1926 namen tien Dominicanessen hun intrek in de gebouwen die ze hadden overgenomen van de Karmelietessen. Deze kloostergemeenschap van slotzusters leefden er volgens de regels van de H. Dominicus in stilte, gebed en studie. Bij het begin van W.O. II werd het vlakbij gelegen spoorwegenknooppunt van Edingen en het kloosterpand gebombardeerd door de Duitsers en grotendeels verwoest. Pas in 1948 konden de zusters hun intrek nemen in het nieuwe kloostercomplex, gebouwd volgens de plannen van architect Godin uit Brussel. Tegen het einde van de jaren 60 werd ingevolge een daling van roepingen beslist om het slotklooster op te heffen. Besprekingen en een akkoord met het gemeentebestuur van Herne hebben ertoe geleid dat eind 2010 de verkoopsovereenkomst tussen beide partijen werd ondertekend. De gemeente wil er een socio-culturele educatieve functie als nieuwe bestemming aan geven.
Het grootste evenement in Herne is echter de jaarmarkt die jaarlijks op Pinkstermaandag georganiseerd wordt. Deze
Woestijnkapel In Gooik ligt het gehucht Woestijn. De naam komt van ‘woestenij’ of woest, onontgonnen grond. Op de heuvels prijkt hier de Woestijnkapel of kapel van het Heilig Kruis. De kapel is gelegen langs de voormalige bedevaartsroute naar Compostela en is omgeven door een waas van legenden en mystiek. In de buurt bevindt zich de herberg Drie Egypten, opgetrokken in de 17de eeuw om pelgrims onderdak te geven.
Bellemannen hadden eeuwenlang een uiterst belangrijke maatschappelijke functie. Boeken en kranten waren tot laat in de 19e eeuw slechts voor een kleine groep van de bevolking toegankelijk. Aankondigingen, bevelschriften, wetten en nieuws werden gewoonlijk ‘konde gemaakt’ aan het grote publiek door de belleman. Gooik heeft nog steeds zo’n belleman die alle feestelijke activiteiten aankondigt.
Pol De Mont: Al wandelend door Wambeek ontdek je schrijver en volkskundige Pol De Mont. In de Pol De Montstraat kan je het geboortehuis van de schrijver bezichtigen. De portretten van Brueghel en De Mont delen een muur in een schildering in het centrum van het dorp. Een MP3-wandeling brengt je langs alle ‘De Mont-plekjes’ in Wambeek. Ter ere van de schrijver werd in 2011 het Pol De Montgenootschap opgericht met de bedoeling zijn werk uit te geven, te beheren en open te stellen.
De bloemenstoet van Ternat is één van de vijf nog levende bloemenstoeten in Vlaanderen. Men mag er in Ternat dan ook terecht fier op zijn dat deze stoeten gezamenlijk opgenomen werden op de 
Rozen: De grote trekpleister voor Sint-Pieters-Leeuw is 
De Sint-Sebastiaangilde
Aardbeiland: Vandaag bezorgen vooral het kleinfruit als aardbeien of frambozen het imago van de gemeente. Net alsbijvoorbeeld in Sint-Pieters-Leeuw waren in Roosdaal vele boeren bedrijvig in de teelt van aardbijen. De boerentram naar Brussel was voor hen een noodzakelijke verbinding om hun producten tot aan hun afzetmarkt te krijgen. Vandaag zijn nog weinig aardbeitelers actief, maar de traditie wordt in ere gehouden door het
In Roosdaal wordt van oudsher heel wat verteld. Victor “De Dikke van Pamel” De Klerck had hier al behoorlijk last van. Hij werd zo bekend dat mensen uit de omgeving naar Pamel afzakten om “Den Dikke” te zien, Gentse kranten over zijn lengte en gewicht speculeerden, mensen hem opwachtten bij zijn aankomst voor de militaire inspectie in Brussel en hij een lucratieve aanbieding kreeg voor optredens in een Parijs’ circus. Het zal hem wel zwaar gevallen zijn, want in 1885 overleed “Den Dikke” op 37-jarige leeftijd. Maar de mensen bleven wel praten. Zo leeft hij vandaag voort in vertellingen, in een reus en in een beeld. Ook vandaag wordt nog verteld en gezongen in Roosdaal. Dankzij volksmuziekgroep 
Kerkcollecties De Pepingse kerken en hun kerkcollecties mogen gerust gezien worden. De gemeente bracht naar aanleiding van ‘Op een kier’ voor Sint-Augustinus in Beert en Sint-Martinus in Pepingen een brochure over de collectie uit en het kerkelijk decor wordt regelmatig voor culturele activiteiten gebruikt. Het Renaissancistische praalgraf van Pieter D’Herbais en zijn echtgenote Hendrika van Immerseel werd vermoedelijk gemaakt door Jan Mone en is een waar topstuk. In Beert kan je dan weer glasramen van de hand van Jef Colruyt bewonderen.
De heilige Drogo was een Vlaamse nobele die zijn leven als kluizenaar, ingemetseld in een kerkmuur in Sebourg, doorbracht. Zijn relikwieën kwamen via gevluchte monniken uit het klooster van Cantimpré in Bellingen terecht. Al 130 jaar wordt hier, op de derde zondag na Pinksteren, het leven van deze bijzondere heilige door verenigingen en schoolkinderen uitgebeeld. De ommegang vormt de aanleiding voor een weekend lang feesten.
Ambachtsgemeente Door de forse bevolkingsgroei in de tweede helft van de 19e eeuw waren vele Liedekerkse landbouwgezinnen genoodzaakt bij te verdienen en evolueerde Liedekerke naar een dorp van ambachtslieden. De mannen gingen vaak werken in één van de steenbakkerijen in de Dendervallei, terwijl vrouwen en zelfs jonge meisjes als thuiswerkende kantwerkster of in de kantschool ‘Brusselse’ kant produceerden. Het beeld van de kantklosster aan het gemeenschapscentrum en ‘De Snuifdozen’, een actieve kantklosgroep, getuigen nog van deze geschiedenis. De sociale situatie had ook gevolgen voor de ruimtelijke ordening van het dorp: de vele steegjes ('kasjkes') die ontstonden doordat familieleden huizen bouwden in elkaars tuin zorgen voor het typische en zeer unieke Liedekerks straatpatroon. De Liedekerkenaren dragen bovendien hun bijnamen ‘Berrevoesj’ (blootvoets) en ‘messentrekker’ met grote trots.
Bij café ’t Bakske kan nog het traditionele bolspel gespeeld worden op de bollebaan. Jaarlijks wordt in de gemeente eveneens de Grote prijs Dorette Heymans voor vinkenzetting georganiseerd. Maar als je de Liedekerkenaar vraagt naar dé Likertse volksport, dan is schaatsen ongetwijfeld het antwoord. Traditioneel liet men elke winter de weides naast de Dender onderlopen en uiteindelijk kwam er een permanente Bloso-schaatsbaan.
Fossemannen: Een deel van het station van Galmaarden werd als museum ingericht ter nagedachtenis aan de kompels die dagelijks de tocht naar het “zwarte land” ondernamen. Aan het station van Tollembeek wordt de herinnering ook levendig gehouden in de vorm van een grote mijnwerkerslamp en in Vollezele staat een buste van een mijnwerker. De naam “Congoberg”, waar de “fossemannen” zwart als roet langstrokken, verwijst waarschijnlijk ook naar dit verleden.
Paardenkracht: Nog in Vollezele is het “Museum van het Belgisch Trekpaard” gevestigd. Deze deelgemeente kende in haar gloriejaren verschillende grote stoeterijen. Hier werd door middel van uitgekiende kruisingen het ideale trekpaard ontwikkeld. De industriële 19e eeuw zorgde voor een grote vraag aan paardentrekkracht en via keuringen en wedstrijden werd het ideale type trekpaard gevonden. De eerste hengst die alle nationale en internationale keuringen won was Brilliant, zoon van Orange I en ook Prince genoemd. Brilliant wordt dan ook de stamvader genoemd van het Stamboek van het Belgisch Trekpaard. Zijn beeld staat op het plein aan de ingang van het museum. Het
Grote devotie: In Bever zijn er nog heel wat sporen van het religieuze leven en devotie waar te nemen. Zo heeft de gemeente twee parochiekerken: Sint-Martinus en Sint-Gereon. Er zijn in het landschap heel wat kapelletjes en kruisen waar te nemen. In het 19de-eeuwse kloostergebouw van de zusters van Franciscus van Sales in Poreel is momenteel het 
Maar Bever was niet steeds even godvruchtig: ten tijde van de Spaanse inquisitie werden twee vrouwen veroordeeld wegens toverij. Ze werden verbrand na te zijn gewurgd. De folkloregroep de 
Ook de mandjeskaas is een historisch streekproduct uit de gemeente. Terwijl er vroeger meer dan 140 kaasmakerijen actief waren, houdt vandaag nog slechts één firma deze traditie in ere: 
Met de jaarmarkt in oktober in Dworp, zijn Juul, Anna en Piet, de plaatselijke reuzen, ook van de partij. In Alsemberg heeft “volkssport” een nieuw elan gekregen. Toen een aantal buurtbewoners bij het maaien van het gras een oude kegelbaan ontdekten, was dat reden genoeg om een oude traditie nieuw leven in te blazen. Sindsdien rolt kegelvereniging “De Meiboom” regelmatig een balletje.
Boerentram: Op diezelfde steenweg denderde tot het einde van de jaren ’60 van de vorige eeuw de boerentram tussen het Pajottenland en Brussel. Deze tram was een belangrijke levenslijn om de plaatselijke producten naar de markt te brengen. De sporen zijn verdwenen, maar de 
Een vereniging met historische wortels uit de gemeente is de 
